เรามาพิจารณาการอธิษฐานใจ
การปฏิบัติกัมมัฏฐานขั้นอุกฤษฏ์ของหลวงพ่อ
เราทราบแล้วว่า หลวงพ่อบรรลุธรรมที่วัดบางคูเวียง คลองบางกอกน้อย จังหวัดนนทบุรี
“ถ้านั่งลงไปครั้งนี้ ไม่เห็นธรรมที่พระพุทธเจ้าต้องการ เป็นอันไม่ลุกจากที่นี้จนหมดชีวิต”
แสดงถึงว่า หลวงพ่อเด็ดเดี่ยว กล้าเอาชีวิตเข้าแลกกับวิปัสสนาธุระ แล้วหลวงพ่อก็บรรลุ “ธรรมกาย” ตามที่เราทราบแล้ว ความรู้ว่าด้วย “ธรรมกาย” นี้คือ ธรรมที่พระพุทธเจ้าต้องการ ไม่ใช่ความรู้อย่างอื่น
หลวงพ่อคงจะเคยฝึกอานาปานัสสติ คือการกำหนดลมหายใจเข้าออก อาจารย์ก่อนๆ ก็สอนว่าให้พิจารณาลมหายใจเข้าออก หายใจเข้าก็ให้รู้ว่าหายใจเข้า หายใจออกก็ให้รู้ว่าหายใจออก ใจของเราก็เลยวิ่งเข้าวิ่งออก ไม่นิ่งที่ศูนย์กลางกาย ก็ไม่ได้อะไร เพียงแต่เกิดอารมณ์สบายใจ เรื่องก็มีเท่านี้เอง
แต่ว่าการบำเพ็ญคราวนี้ หาเป็นเช่นนั้นไม่ จะโดยวาสนาบารมีหรืออย่างไรก็ไม่ทราบ พอลมหายใจเข้ากับลมหายใจออกเท่ากันเมื่อไร จะเห็นดวงธรรมแว๊บหนึ่ง แต่พอใจมาประหวัด ลมหายใจเข้าอีกครั้งเดียว ดวงนั้นจะหาย หลวงพ่อโชคดีตรงที่เห็นดวงธรรมแล้ว นิ่งอยู่กับ ดวงธรรมนั้น แล้วไม่ส่งใจมารับลมหายใจอีกเลย จึงนิ่งกับดวงธรรมนั้นจนในที่สุดเห็น “ธรรมกาย”
เหตุผลที่กล่าวเช่นนี้ เพราะสมัยนั้นไม่มีใครฝึกแบบตั้งใจที่ศูนย์กลางกาย มีแต่พิจารณาลมกันทั้งนั้น จึงมาจับหลักว่า ที่เห็นธรรมกายนั้น เพราะตั้งใจที่ศูนย์กลางกาย เราจะเห็นว่า ความรู้เราเพี้ยนไปเพียงนิดเดียวเท่านั้น ส่งผลให้การปฏิบัติของเราล้มเหลวไป เป็นชาติๆ ความจริงเรื่องอานาปานัสสติ พระศาสดาก็ทรงสอน แต่มาหลังๆ เพี้ยนกันไปอย่างไรไม่ทราบ ทำให้เรื่องของพระรัตนตรัยหรือธรรมกายสูญไป หลวงพ่อวัดปากน้ำมาค้นคว้าได้คราวนี้ ต้องนับว่าเป็นโชคของพระศาสนาอย่างแท้ เพราะการที่เราไม่รู้จักพระรัตนตรัย ไม่เข้าใจว่าธรรมกาย หมายเอาอะไร การเข้าถึงพระรัตนตรัยนั้นมีวิธีทำอย่างไร เมื่อไม่ทราบเช่นนี้ การทำให้แจ้งซึ่งนิพพานก็เป็นอันล้มเหลว แม้เราจะตั้งใจดีอย่างไร แม้เราจะทำความเพียรอย่างไร แม้เราจะทุ่มเทอะไรทั้งหลาย เป็นอันล้มเหลวทั้งนั้น รู้สึกเป็นหนี้บุญคุณหลวงพ่อวัดปากน้ำ ถ้าหลวงพ่อไม่แจงแสดงชี้แนวการเดินใจ เราก็ไม่รู้จักพระรัตนตรัยอยู่ดี เราเกิดมาเพื่อตายอย่างเดียว โดยไม่ได้เห็นธรรมของพระศาสดาเลย เสียประโยชน์อันพึงมีพึงได้ อย่างน่าเสียดาย
บางส่วนจากหนังสือ อภินิหารหลวงพ่อวัดปากน้ำ หน้า 56 : อ่านเพิ่มเติม